استفاده از رسوبات دریاچه ‏هاى مصنوعى (سدها) به عنوان شواهد زیست محیطى ورودى‏ هاى حوضه آبریز و آلاینده جوّى

دریاچه ‏هاى طبیعى و مخازن مصنوعى(1) (سدها) به عنوان چاله‏ هایى براى نگاهداشت آب حوضه آبخیز و همچنین براى تجمع رسوبات ریز مشتق از جوّ محسوب مى‏ شود و بنابراین، اطلاعات با ارزشى از تغییرات زمانى در این ورودى‏ ها(2) وجود دارد. در حالى که استفاده از رسوبات دریاچه‏ هاى طبیعى به عنوان اسناد زیست محیطى ثابت شده است، کاربرد رسوبات سدها (دریاچه‏هاى مصنوعى) به عنوان رکوردهاى زمانى کمتر بوده است. اما ظاهرا براى بررسى گذشته‏ ى آلودگى ‏ها، منابع آبى مصنوعى داراى جاذبه بیشترى است: این ذخایر بیشتر در مجاورت با شهرها و آلایندهاى صنعتى قرار گرفته ‏اند و رسوبات سریعا و همزمان با انتشار آلودگى،انباشته مى‏ شود. فقدان علاقه به رسوبات مخازن مصنوعى ناشى از این ادراک است که احتمالاً تغییر سطح اساس آب این ذخایر، باعث آشفتگى قابل توجه رسوبات مخازن مى‏ گردد. شاید این ادراک با نبود تحقیق در سیستم‏ هاى رسوبى مخازن مصنوعى تقویت گردد. بنابراین نیاز به بازنگرى پژوهش‏ هاى منتشر شده (مطالعات نسبتا اندکى که از رسوبات ذخایر آبى مصنوعى و از مطالعات مربوط با ادبیات رسوبات دریاچه ‏هاى طبیعى استفاده شده است) در مورد الگوها و فرآیندهاى رسوبى ذخایر مصنوعى وجود دارد و بنابراین بطور حیاتى پتانسیل و مشکلات استفاده از رسوبات ذخایر آبى را بعنوان رکوردهاى زمانى آلودگى ارزیابى مى‏ کند. درک فعلى فرآیندهاى رسوبگذارى و توزیع رسوبات ناشى از آن فرآیندها، بازنگرى مى‏ شود. برخى تفاوت‏ هاى مهم بین دریاچه‏ هاى مصنوعى و طبیعى مورد تأکید بیشتر قرار مى‏ گیرند و الزامات نمونه‏ گیرى و تفسیر داده‏ هاى رسوب‏ شناسى مورد بحث قرار داده مى‏ شوند. پیشنهاد مى‏ شود که فعلاً منبع با ارزشى در حال استفاده است و همچنین نشان داده مى‏ شود که داده ‏هاى رسوبى ذخایر مصنوعى قادرند داده ‏هاى مهمى را براى فهم و بازسازى آلودگى‏ هاى جوى و حوضه آبخیز این منابع، مهیا نمایند.